Donderdag start ik met mijn PTSS behandeling bij PSYTREC. Ik ben er heel erg gespannen over en ben ook weer door mijn rug gegaan. Ik vind het heel erg eng, omdat ik bang ben dat ik het niet aankan en dat de behandeling niet aan slaat. Ik ben bij PSYTREC terecht gekomen, nadat ik dit interview met deelneemster Marina las. Daardoor ontdekte ik het programma Geraldine en de vrouwen op RTL4. Dit programma werd vanaf 18 oktober 2020 wekelijks uitgezonden op RTL4 en is nu te bekijken op Videoland.
In Geraldine en de Vrouwen volgt Geraldine Kemper zes vrouwen die post traumatische stress stoornis (PTTS) hebben ontwikkeld, omdat ze te maken hebben gehad met seksueel geweld/- misbruik. Ze hebben hierdoor last van onder andere herbelevingen en angststoornissen. Ze slapen slecht, hebben veel moeite met vertrouwen en hebben soms last van suïcidale gedachtes.
Geraldine gaat met deze zes vrouwen naar Kroatië. Daar krijgen ze onder leiding van een team van psychologen en sportcoaches van PSYTREC verschillende vormen van therapie. Met als doel van hun PTSS klachten af te komen en zich weer veilig en goed te voelen over zichzelf. Na deze reis worden de vrouwen nog een jaar lang begeleid en gevolgd door PSYTREC en RTL4.
Zoveel herkenning
Bij het zien van de trailer van het programma was ik zo geraakt. Ik herkende veel en voelde dat ik dit moest gaan zien. Tijdens de eerste uitzending zei ik: zo’n intense therapie zou ik echt NOOIT doen! Doodeng vond ik het. Je niet terug mogen trekken, niemand troosten, niet getroost worden, zóveel sporten etcetera.
Toch wist ik na het programma: ik moet me aanmelden bij PSYTREC. En nu is het dus bijna zover. Ik ben er dus heel gespannen over. Nachtmerries, nare gedachten en herinneringen komen in hevigheid boven. De zelfhaat, de suïcidale gedachten, het verdriet, de angst, de paniek, de woede, de machteloosheid, de eenzaamheid, het schuldgevoel, de schaamte.
En dan wetende dat ze bij PSYTREC tegen me hebben gezegd dat ik voor 100% naar al die gevoelens toe moet in de behandeling en de spanning dus maximaal moet voelen. Dat lijkt me toch niet te doen?! Maar blijkbaar kan het wel en moet het ook. Ik moet leren dat ik het wél aankan en veilig ben in het hier en nu.
Geraldine en de vrouwen nog een keer
Ik ben net weer begonnen met het kijken van Geraldine en de vrouwen. Het geeft me steun. Het geeft me hoop. Het geeft me het gevoel dat ik me voor kan bereiden op wat er komen gaat. Ik hoop zó dat het mij net zo gaat helpen als die zes vrouwen. Tegelijkertijd ben ik zó bang dat er niks gaat veranderen. Dat ik me voor altijd zo zal voelen en dat ik een slappeling en mislukkeling ben, omdat ik het níet aan kan.
Ik schrijf het maar weer van me af. Ik vind het heel fijn dat er mensen op mijn blogs reageren en mailen dat ze er wat aan hebben. Samen is niet alleen. En hoewel ik vooral voor mezelf schrijf, is het fijn te weten dat er mensen zijn die steun halen uit deze website. Bedankt voor jullie mails! Dat mijn blogs steun geven, is waarom ik mijn schrijfsels over mijn binnenwereld ben gaan delen met de buitenwereld.
Ik zit wel te denken: misschien is dit schrijven ook wel vermijding of veiligheidsgedrag? Daar denk ik door mijn huiswerk van PSYTREC veel over na de laatste tijd. Ik merk dat ik soms/ vaak helemaal in de war raak van al die gevoelens, emoties en overlevingsmechanismes. Dus ik probeer het maar even te laten voor wat het is en zit het uit tot de introductiemiddag donderdag.
Corona en het jaar 2020
Door corona is alles naar de oppervlakte gekomen. 2020 was het jaar dat ik de deksel niet meer op de beerput kon houden. Ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat het het jaar was dat mijn oudste dochter vijf jaar was. De leeftijd waarop ik mijn trauma is ontstaan. Door het seksueel misbruik van mijn zwemleraar. Ik vond het een hele confronterende leeftijd.
Oudste dochter spiegelt mij
Toen mijn oudste dochter 5 was en de eerste lockdown begon, kreeg ze last van haar vagina. Meerdere artsen hebben ernaar gekeken. Niemand kon er wat zinnigs over zeggen. Ik vond het heel heftig en heb sterk het vermoeden dat ze (onbewust) mijn oude trauma spiegelt. Ze is inmiddels zes geworden en sinds ik met mijn trauma aan de slag ben, is er bij haar al veel veranderd. Ik heb haar nog niks verteld, maar energetisch is er blijkbaar een hoop gebeurd.
Twee weken voor haar zesde verjaardag, in de week dat ze moest beginnen met schoolzwemmen, heb ik voor het eerst gesproken over mijn traumatische ervaring met mijn zwemleraar. Mijn GGZ behandelaar was de eerste aan wie ik het durfde te vertellen.
En nu ik dit schrijf word ik weer heel verdrietig en bang. Ik wil niet dat mijn dochters blijvende schade oplopen, omdat ik rond blijf lopen met een onverwerkt trauma. Dat ik in behandeling ga bij PSYTREC doe ik natuurlijk vooral voor mezelf, maar mijn dochters zijn één van de belangrijkste redenen om mijn trauma nu eindelijk 100% aan te gaan.
Ik gun mijn meiden een leven waarin ze zich veilig voelen, met liefde naar zichzelf en vertrouwen en liefde naar de mensen in hun wereld. Ik merk dat vooral mijn dochter van zes onbewust mijn angsten oppikt. En dat vind ik heel erg. Ik schaam me er zo voor en voel me zo ontzettend tekortschieten. Ik wéét dat ik mijn dochters alle liefde geef die een moeder haar kinderen kan geven en dat ik in heel veel opzichten echt een goeie moeder ben, maar toch voelt het vaak als falen. Dat het bijvoorbeeld mijn schuld is dat ze bang is voor schoolzwemmen en haar zwemdocent en snel angstig is.
In het diepe springen
Met PSYTREC ga ik in het spreekwoordelijke diepe springen. Er is niets wat ik liever wil dan me na deze behandeling veilig voelen en van mezelf houden zoals ik ben. Zodat ik dat mee kan geven aan mijn dochters. Door het programma Geraldine en de vrouwen heb ik de hoop dat me dit gaat lukken. En ik zeg het vaker: hoop doet leven. Hoop geeft richting. Hoop geeft licht.